"บางทีรู้สึกเสียใจนะที่มีคนเห็นแค่ ความสำเร็จของเราแต่ไม่เคยเห็นว่าเราต้องผ่านอุปสรรคอะไรมาบ้าง กว่าที่จะมีอะไรเท่ากับคนอื่น คนเห็นว่าเราทำได้เรียนจบมาได้ ทำเท่ากับคนอื่น แต่เขาไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาเราเสียโอกาสไปมากแค่ไหน กับการที่เราไม่ได้มีสิ่งอำนวยความสะดวก หรือไม่ได้มีสิ่งที่พร้อมสำหรับคนพิการ แล้วถ้าคนมาชมเราโดยไม่ได้รู้เบื้องหลังเหล่านี้ เรายิ่งรู้สึกว่ามันผิวเผินมากเลย เขาชมภาพสุดท้ายคือเราประสบความสำเร็จแต่ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเราเจออะไรบ้าง"
"ที่สัมภาษณ์คนพิการหลายคน เขาก็พูดว่าชอบชีวิตในโลกออนไลน์ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาพิการ เขาอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่มีใครมาตัดสิน เขาเล่นเกมไม่เก่งก็คือเล่นเกมไม่เก่ง เขาเล่นเกมเก่งก็คือเล่นเกมเก่ง เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่เล่นเกมเก่ง แต่เมื่อมีความพิการเข้ามาเกี่ยวข้อง กลายเป็นว่าเขาเป็นคนเก่งมากเพราะเป็นคนพิการ ทั้งที่อาจจะไม่เก่ง คิดว่าพอคนพิการมันหาตัวตนได้ยาก การที่ตัวเอง ได้เป็นอะไรบางอย่างเช่นเป็นแรงบันดาลใจ มันเลยทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า"
"หนูไม่ได้มีปัญหาถ้าคนพิการจะรู้สึกว่าอยากเป็นนักสร้างแรงบันดาลใจ แต่รู้สึกว่ามันจะมีปัญหาเรื่องของการตีตรา เขาต้องทำความเข้าใจด้วยว่าสิ่งที่เขาทำ มันทำให้เกิดผลตามมาอย่างไร เราเข้าใจว่ามันจะมีคนน้ำตาไหลร้องไห้และรู้สึกว่า เรื่องราวของคนพิการคนหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่สร้างแรงบันดาลใจจังเลย เป็นขนาดนี้ยังสามารถกลับมาได้จากติดลบกลับมา 100 แต่ก็ต้องเข้าใจด้วยว่าสิ่งที่คุณเล่าและสร้างภาพจำต่อมา มันทำให้คนในสังคม มองว่าคนพิการก็เป็นแบบนั้นด้วย มองว่าคนพิการหลายคนเป็นแบบนั้น เพราะคนที่ไม่ได้เป็นแบบนั้นเขาก็ไม่ได้มีเสียงพอที่จะเล่า"
ทำไมคนพิการต้องเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอื่น ทำไมบางคนถึงรู้สึกดีเวลาดูรายการคนพิการเล่าเรื่องชีวิตลำบาก ทำไมคนพิการเดินห้างกินข้าวก็กลายเป็นสิ่งที่สร้างแรงบันดาลใจได้ ถอดรหัสความคิดความรู้สึก ทำไมอะไรๆ ก็ต้องแรงบันดาลใจอยู่เสมอ คุยกับ นลัทพร ไกรฤกษ์ และ อรรถพล ศรีชิษณุวรานนท์ กับรายการวิงเวียนชีวิต พอดแคสต์คนพิการที่จะไม่สร้างแรงบันดาลใจอะไรทั้งนั้นแถมจะโม้ให้ฟังด้วย
