เมื่อพูดถึง “ผู้ป่วยจิตเวท” หลายคนคงนึกถึงคนที่พูดจาด้วยไม่รู้เรื่อง สติสตังไม่ครบสมประกอบ หรือติดภาพการเป็น “คนบ้า” อย่างที่เห็นในสื่อบันเทิง ตัวแสดงที่รับบทโรคจิต แสดงท่าทางงุนงง สับสน เดี๋ยวก็จำญาติได้ เดี๋ยวก็จำไม่ได้ บางครั้งก็ทำท่าทางเซ่อซ่า ไม่ประสีประสาราวกับเป็นเด็ก การฉายภาพคนที่มีภาวะทางจิตเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ผู้ป่วยหลายคนไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่าง ‘ปกติ’ ร่วมกับผู้อื่นในสังคมได้ หรือหากรู้ตัวว่า มีภาวะทางจิตเภท ก็เลือกที่จะปิดบัง และมักมองว่าเป็นปมด้อยที่ทำให้พวกเขาถูกกีดกันออกจากสังคม
