เรื่องโดย ภณิตา ชวภัทรนากุล
ช่วงสิ้นปีที่แล้ว ตอนรู้ข่าวคอนเสิร์ตใหญ่ของบอดี้สแลมที่สนามราชมังคลากีฬาสถาน หลายความรู้สึกเข้ามาพร้อมๆ กัน ทั้งตื่นเต้น ดีใจเพราะไม่ได้เจอพี่ตูนมานานมาก ตั้งแต่ไปรอเจอพี่ตูนวิ่งที่โครงการก้าว จ.ลำปาง
เราจำไม่ค่อยได้แล้วว่าวันนั้นที่ลำปางคุยอะไรกันบ้าง แต่ที่จำได้คือ เราให้กำลังใจกัน และบอกกับพี่ตูนว่า “ไว้เจอกันอีกนะคะ” คอนเสิร์ตนี้แหละจะเป็นวันที่เราได้ทำตามที่พูดไว้ หลังจากตื่นเต้นไปแล้ว ก็เข้าสู่โหมดกังวลและลุ้นระทึกกันบ้าง เพราะเราไม่เคยไปดูคอนเสิร์ตที่สนามราชมังฯ มาก่อน เลยไม่รู้ว่าสถานที่สะดวกสำหรับวีลแชร์แค่ไหน จึงสอบถามไปทางเพจบอดี้สแลมและได้รับคำตอบว่า มีทางลาดเข้าไปในสนามและข้างในสนามก็มีโซนสำหรับวีลแชร์ เป็นสแตนยกระดับ ทำให้มองเห็นเวที พอหมดห่วงเรื่องสถานที่ ก็เหลือด่านยากด่านสุดท้ายคือการจองบัตร เราเคยนก(พลาด) จากการจองบัตรคอนเสิร์ตผ่านเว็บไซต์มาบ้าง ครั้งนี้จึงคิดว่าจะไปต่อแถวพร้อมๆ กับกดผ่านเว็บไซต์ ตั้งใจว่าครั้งนี้จะเอามันทุกทางเลย ต้องสู้!!
วันที่ 6 ม.ค.62 “วันจองบัตร”มาถึงแล้ว แต่เราตื่นสาย แผนที่วางไว้อย่างดีว่าจะไปก่อนห้างเปิด ก็กลายเป็นหลังห้างเปิดเกือบ 20 นาที แถวต่อคิวซื้อบัตรยาวมาก ขดไปขดมาประมาณ 200 คิว ใจเสียเลยเพราะดูแล้วกว่าจะถึงคิวเราคงอีกนาน ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เอาน่า สนามราชมังฯ เลยนะ จุคนได้ตั้งเยอะบัตรน่าจะเหลือถึงเราบ้างแหละ หลังจากต่อแถวกว่า 40 นาที ระหว่างนั้นก็กดจองบัตรในมือถือไปด้วย เว็บไซต์ล่มแต่ก็พยายามกดวนไปเรื่อยๆ จนเจ้าหน้าที่มาประกาศว่า บัตรของวันเสาร์ที่ 9 ก.พ.นั้นหมดแล้ว …
เฮ้ยย ไม่ได้นะ เราต้องได้ไป ในใจคิดวนไปวนมา
มือยังคงพยายามกดบัตรในเว็บไซต์ต่อไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็จองได้ เรารีบออกจากแถวและหวังว่าอีก 60 กว่าคนด้านหน้าจะได้บัตรเช่นกัน
10 ก.พ.62 วันที่รอคอยก็มาถึง ฟังคนอื่นพูดกันเยอะว่า รถจะติดมาก จึงรีบออกจากบ้านมาก เรารีบมาประตูฝั่งที่คุ้นเคยแต่ปรากฏว่า ไม่เปิด จึงต้องยกขึ้นฟุตปาธและยกลงอีกที ฟุตปาธตรงนี้ค่อนข้างสูง ถ้าไม่มีคนช่วย หากนั่งวีลแชร์แนะนำให้เข้าทางประตูอื่นดีกว่า หลังจากเข้ามาในสนามแล้วก็ไม่เจอทางต่างระดับอีก มีเพียงพื้นขรุขระหรือลูกระนาดบ้าง
ถึงหน้างาน ขณะกำลังต่อแถวตรวจกระเป๋าตามปกติ สตาฟเรียกให้เราไปข้างหน้าเพื่อตรวจกระเป๋าแล้วเข้างานได้เลย ซุ้มกิจกรรมเยอะมากจนแวะได้ไม่ครบทุกจุด เราได้เข้าไปถ่ายรูป 3 ช็อต และเพ้นท์หน้าซึ่งคิวยาวมากจนได้ซึมซับบรรยากาศอยู่นาน ตอนอยู่ในแถวเบียดไปเบียดมา แฟนคลับที่มารอดูคอนเสิร์ตก็พัดให้กัน
เราเห็นผังทางเข้าของวีลแชร์อยู่มุมซ้ายสุด เราออกแว๊นวีลแชร์ไปและมีสตาฟคอยช่วยอำนวยความสะดวก ทางเข้าสนามมีทางลาดทั้งหมด แต่ค่อนข้างชันมาก บนสแตนนี้มีคนใช้วีลแชร์ ผู้สูงอายุ และคนที่ได้รับบาดเจ็บ คนข้างหน้าไม่บังเราเลยเพราะสแตนสูงพอสมควร เราประทับใจในการจัดโซนนี้จริงๆ
ตลอดระยะเวลาคอนเสิร์ตเกือบ 4 ชั่วโมงนั้นสุดยอดมาก มีทั้งช่วงที่สนุก ซึ้ง ประทับใจ และเป็นช่วงเวลาที่สวยงาม การมาคอนเสิร์ตอาจไม่ได้มีความหมายเพียงแค่ได้ฟังเพลงอย่างเดียว แต่การได้มาพบศิลปินที่ชอบ ได้ฟังเรื่องราวผ่านบทเพลงบังเอิญตรงกับช่วงนึงในชีวิตเรา รวมถึงได้แรงบันดาลใจจากท่วงทำนองต่างๆ แม้ขนาดเราไม่ได้ติดตามบอดี้สแลมอย่างเหนียวแน่นมาตลอด ก็ยังมี “แสงสุดท้าย” เป็นเพลงประจำใจกับเขาเหมือนกัน พี่ตูนบอกกับเราเสมอว่า ”ใช้ชีวิตให้สนุก แต่ไม่ใช่ให้ทำแต่เรื่องที่สนุกอย่างเดียว ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ขอให้เราสนุกไปกับมันเพราะนี่คือชีวิตของเรา”
